завладя̀вам, -аш, несв.; завладèя, -èеш, мин. св. завладя̀х, прич. мин. св. деят. завладя̀л, -а, -о, мн. завладèли, прич. мин. страд. завладя̀н, -а, -о, мн. завладèни, св., прех. 1. Завземам с бой, с война чужда територия; превземам. Нападателите завладяха крепостта. || Завземам, заграбвам. Завладявам имот. 2. Прен. За мисъл, чувство — обземам, обхващам изцяло. Тая внезапно родена мисъл завладя Еньо. Елин Пелин. Заедно с радостта него го обзе и завладя и един неопределен страх. Влайков. || Силно заинтересувам, увличам. Книгата го завладя и покори. Прочете я на един дъх. Ив. Хаджимарчев. Гласът ѝ беше треперлив, нерешителен, но самата песен... скоро завладя всички и в стаята настъпи пълна тишина. Йовков. завладявам се, завладея се страд. Боят продължаваше... Селото трябваше окончателно да се завладее. Йовков.
|