зàдник, мн. -ци, -ка (сл. ч.), м. Задна, седалищна част на човек или животно. Понякога пътеката ставаше тъй изронена и плъзгава от изгнилата шума, че конете се плъзгаха и падаха по задниците си. Ст. Загорчинов. □ Седя си на задника (разг., неодобр.) — стоя мирен, мирувам. Ако е война, да е война, — казва Лазар, — инак всеки да си седи на задника. Л. Стоянов.
|