хайду̀к, мн. -ци, м. (тур.-мадж.). Диал. 1. Крадец, разбойник. Мене ме обра онзи хайдук, Лянката, всичко ми взе. Йовков. 2. Остар. Хайдутин (в 1 знач.). Мургаш е бил в онова време, в героическата епоха на българина роб, люлка и свърталище на юнаците: планинските хайдуци наши там са намирали прибежище. Вазов. □ Пладнешки хайдук (разг.) — човек, който върши явни и дръзки кражби.
|