хàпвам, -аш, несв.; хàпна, -еш, мин. св. -ах, прич. мин. страд. хàпнат, св., прех. 1. Ям малко или набързо. Той надве-натри хапваше и тичаше на участъка. Вазов. Толкова ми е яденето, невясто Богданице. И дома по толкова хапвам. Влайков. Еньо се отби в кръчмата, хапна малко на крака. Елин Пелин. 2. Опитвам, като ям; вкусвам. Марийка глава обърна, / от топла пита не хапва, / от сладка гозба не взема, / на майка гледа, въздиша. Ц. Церковски. Ах, ето и слива. Хапвам една. — Каква е сладка-а! Влайков. хапвам се, хапна се страд.
|