хаплѝв, -а, -о, прил. 1. Който има навик да хапе, който хапе много. Нито хапливите мухи, нито жежките лъчи нарушават дълбочината на тоя юнашки сън. Вазов. Нападнаха го две хапливи псета, но никой не го отбрани. К. Петканов. || Обр. Не гледаше в слънцето, но очите му пак се свиха, премрежиха се от хаплива мъка. К. Петканов. 2. Прен. Злобен, язвителен, злъчен. Подхвърляха хапливи закачки, докато накарваха тоя нещастник да се скрие зад гърба на другарите си. Йовков. От погледа ѝ се струеше презрение, просмукано с хаплива насмешка. А. Гуляшки.
|