безбрòден, -дна, -дно, мн. -дни, прил. 1. За река — който няма брод, не може да се премине. 2. Който не може да се изброди, да се извърви; безкраен, пространен. Там, где празнично небето / над безброден шир светлей, / сам-самичка сред морето / скала се синей. К. Христов.
|