бèлен1, -а, -ο. 1. Прич. мин. страд. от беля1. 2. Като прил. Който е направен бял; избелен. Белено платно.
бèлен2, -а, -ο. 1. Прич. мин. страд. от беля2. 2. Като прил. На който е махната горната, външната обвивка или кора. Белена ябълка.