откъдè нареч. 1. В пряк или непряк въпрос ‒ от кое място или посока; отгде. Добра дълго мисли, докато най-после го запита: ‒ Откъде се завръщаше тая заран? К. Петканов. Откъде сте? ‒ От селото на командира. Дим. Димов. Пред вратата на работилницата имаше захвърлени открай време всевъзможни части от различни машини,... събирани кой знае откъде. Елин Пелин. Откъде дойде тая напаст над сговорното и послушно селце? Влайков. || От кой източник, по какъв начин. Ти откъде знаеш, че Велко е в четата? ‒ намръщи се Дона. Дим. Талев. 2. Като съюз. Въвежда подчинено допълнително изречение ‒ непряк въпрос за запитване от кое място или посока, от кой източник. Всички го познаваха, но никой не знаеше откъде беше дошел. Елин Пелин. Като утринна мъглица... започна тъга да забулва погледа на Дона. Тя не знаеше откъде иде тая тъга ‒ мъката ѝ по Велко беше много дълбока. Дим. Талев. 3 Като предл. Диал. Откъм. Откъде бостанчетата се зададе баба Дешка. Ц. Церковски. Аз отидох към нашата талига и съзрях, че бае Гето води конете откъде потока. Мих. Георгиев. □ Откъде накъде (разг.) ‒ как така, защо, с какво право. Откъде не (диал.) ‒ от много места, от различни места. Виждаш ли тия хора, дето са ме заобиколили? Дошли са да ме видят откъде не. Ст. Загорчинов.
|