размиря̀вам, -аш, несв.; размиря̀, -ѝш, мин. св. -ѝх, св., прех. Правя размирен. Непрокопсан син си родила, думаха едни. — Дошел свят да размирява, царство да обръща, коряха го други. П. Ю. Тодоров. Ще го махнат и него от селото, та да не размирява света. Влайков. размирявам се, размиря се страд.
|