трòпам, -аш, несв., непрех. и прех. 1. Произвеждам шум при вървене, движение или местене на нещо твърдо, тежко. Златан вече тропаше с тежките си войнишки ботуши в преддверието. П. Вежинов. Конете тропаха по каменния друм, изпод подковите им изхвърчаха искри. Ст. Загорчинов. На улицата играеха деца, мучаха говеда, тропаха коли. Г. Караславов. Приборите върху масата останаха нераздигнати. Тя не смееше да тропа, да не събуди мъжа си. М. Грубешлиева. || Удрям силно с крака по пода, по земята. Войниците заговориха високо, искаха да спрат някого, който тропаше, за да отърси снега от чизмите си. Йовков. 2. Произвеждам шум, като удрям по нещо, за да извикам някого; чукам, хлопам. Марко излезе на двора и попита: „Кой тропа?“ Вазов. Сутринта още в тъмно тропам на прозореца ти! Д. Калфов. 3. Играя хоро, ръченица и под. На едната страна на огъня се завъртя мъжко хоро, на другата тропаха моми и невести. Дим. Талев. Гледа синът — козарят си свири, по свирнята козите играят По-нататък и майка му тропа. Ран Босилек. 4. Блъскам нещо с шум. Не тропай вратата! тропам се страд. □ Тропам на нечия врата (порта) (разг.) — обръщам се с някаква молба, с някакво искане към някого. Старата Глаушева пак заедно с Лазар Глаушев отидоха да тропат на бейовите порти. Дим. Талев.
|