окончàтелен, -лна, -лно, мн. -лни, прил. Който не подлежи на повторно разглеждане или на отменяне, който е напълно установен; последен, краен. Все по-често военните съдилища започнаха да издават такива присъди ‒ окончателни присъди, които не подлежаха на обжалване. Г. Караславов. Той трябваше да разузнае що става в Брацигово и след завръщането му оставаше да вземем окончателно решение. Величков. Окончателен отговор. || Пълен. Окончателни данни по някое дело. Окончателна победа.
|