димя̀, -ѝш, мин. св. -я̀х, несв., непрех. Изпускам дим; пуша. Комините на всички къщи димяха. Йовков. Не се забелязваше отникъде, че в гората се кладе огън, че дими огнище. Е. Коралов. || Обр. По Елтепе дими мъгла. Вапцаров. Воловете преживяха и от ноздрите им димеше топла пара. Кр. Григоров. димя се страд.
|