четмò, мн. няма, ср. Диал. 1. Обикн. в съчет. четмо и писмо — умение да се чете и пише. Всички у дома са много признателни на Аврам и Колчо, които научила тате на четмо. Влайков. Преди това Кочо ходи две зими да се учи на четмо и писмо при даскал Божин. Дим. Талев. 2. Четене. Псалтът продължи пак четмото си. Вазов. Мъжът ѝ четеше на глас. Уж в книжката се разправяше за полските работи, които тя от дете знаеше, а ѝ беше трудно да следи четмото. А. Гуляшки.
|