планѝнски, -а, -о, прил. 1. Който е на, от планина, който е свойствен на планина. Планинският склон се спускаше стръмно към широка зелена равнина, зад която синееше морето. Дим. Димов. Планински въздух. Планински върхове. || Който се намира в планина, който е разположен в планина. Душата се вслушва: долита шум глух от планински поток. Дебелянов. Планинско езеро. Планински пасища. Планинско село. || За човек, животно, растение – който живее или расте в планина. Планинско население. Планинско говедо. Планински ястреб. Планинска чубрица. Планински бук. 2. За страна, местност – в който има планини, който е покрит с планини; планинист. Въстанието пламна е всичката си сила главно по планинските места. Дим. Талев. Швейцария е планинска страна. Планинска област. 3. Предназначен, пригоден за действие в планина. Планинско оръдие. Планинска артилерия.
|