опèка ж. 1. Задължение, възложено по закон на лице, което се грижи за материалната издръжка на неработоспособни, малолетни или душевно болни, като разполага с имуществото им. Поставям под опека. Намирам се под опека. 2. Прен. Попечителство. Тя реши даже чрез независим труд да се избави от тежката опека на баща си. Вазов.
опекà. Вж. опичам.
|