забъ̀рквам1, -аш, несв.; забъ̀ркам, -аш, св., непрех. Почвам да бъркам, да пъхам ръката си в джоб, торба и др., обикн. с цел да намеря или извадя нещо. Иван Бухалът се изкашля няколко пъти и забърка из всичките си джобове. Вазов. Митьо спря коня и забърка в пояса си. Йовков. || Почвам да ровя, да тършувам. Той забърка из шкафа.
забъ̀рквам2, -аш, несв.; забъ̀ркам, -аш, св., прех. 1. Чрез бъркане приготвям някаква смес. След това намери трици, забърка ги с топла солена вода. Елин Пелин. От вечерта още ще забърка кваса в един голям гювеч, па ще го покрие добре и ще го остави зад пещта, та да шупне хубаво. Влайков. 2. Почвам да бъркам, да смесвам. Тя забърка млякото. 3. Прен. Обърквам, сбърквам нещо. Разгърнахме плана и се упътихме из улиците с чантите, кривнахме наляво, надясно, догдето съвсем забъркахме пътя. Ал. Константинов. Забърках сметките си. || Обърквам, смущавам някого. Забъркаха го с различни въпроси. 4. Прен. Намесвам някого в нещо; заплитам. И родното място забъркаха в нечисти афери. Стаматов. забърквам се, забъркам се страд. □ Забърквам каша (разг., неодобр.) — обърквам някаква работа, създавам объркано положение.
|