запѝрам1, -аш, несв.; запрà, -èш, мин. св. запря̀х, прич. мин. св. деят. запря̀л, -а, -о, мн. запрèли, прич. мин. страд. запря̀н, -а, -о, мн. запрèни, св. Диал. 1. Прех. Карам някого или правя нещо да престане да се движи или да действа; спирам. Видят ли се нейде със стрина Венковица, тя все ще я запре да ѝ заприкаже. Влайков. Запрях едина стан, запрях после и другия. Останах само е два стана: на едина аз работя а един калфа на другия. Влайков. || Спирам някого да не си отиде; задържам. Па станала да си върви. Невястата я запира да седи. Влайков. 2. Непрех. Преставам да вървя, да се движа или да действам; спирам се. И войни морни запират край друма. Лилиев. 3. Прех. Задържам, арестувам. Обаждаше ми, че го запрели, и молеше да направя каквото мога за освобождаването му. Вазов. || За животно — затварям някъде. Запри кучето в мазето, че, каквото е зло, цяло село ще вдигне на крак, ако се разлае. М. Марчевски. 4. Прех. Задържам, взимам от това, което трябва да дам; удържам. И от злоба тя не само че им не даде нищо от своя дом, както се пада на син, ами запря и от техните неща. Влайков. 5. Непрех. Прен. Отпадам физически; изнемощявам. Крепя се уж още, колко за очи. А то какво? Запряла съм си вече и все повече запирам. Влайков. Конят му запря, после падна от усилен вървеж. Вазов.
запѝрам2, -аш, несв.; заперà, -èш, мин. св. запрàх, св., прех. Почвам да пера.
|