калпàк, мн. -ци, -ка (сл. ч.), м. (тур.). Шапка от кожа с косъма навън. Под вехтия му и проскубан калпак над ушите се виеха тежки и черни кичури коса. Елин Пелин. Той свали калпака и отри потното си чело с опакото на своята длан. Ст. Загорчинов. □ Накривям си калпака (разг.) — нямам грижа за нищо, не искам нищо да знам. На калпака ми разправяй (разг.) — каквото и да ми кажеш, няма да ти повярвам, няма да се съглася.
|