кост, косттà, мн. кòсти, ж. Отделна твърда част от тялото на гръбначно животно или на човек, която влиза в състава на скелета му. Силни болки защракаха счупената кост на крака му. Елин Пелин. Език кости няма, а кости троши. Погов. Черепна кост. Тазови кости. □ До мозъка на костите — до краен предел. Педант до мозъка на костите. До кости(те) — напълно, всецяло. Мокър до кости. Останал е кожа и кости (разг.) — много е отслабнал, мършав. Рибена кост — вид украшение във форма на сглобени под ъгъл линии в предмети, изработени в дърводелството, тъкачеството или при шев. Паркет рибена кост. Врата рибена кост. Плат рибена кост. Шев рибена кост. Слагам (оставям) кости (поет.) — загивам в борба. Слонова кост — костно вещество от предните зъби на слон, от което се изработват скъпоценни предмети.
|