издъ̀но нареч. 1. От дъно, от корен; издълбоко. И ето че тази нощ се появи виелицата, която избухва веднъж на десет години, дига покривите,, издъно кърти дърветата. А. Каралийчев. Някъде отново избухна снаряд и експлозията разтърси издъно къщата. Вежинов. || Прен. Из основи, коренно, изцяло. Тая нова и тъй рядка радост за тях раздрусваше издъно цялото им същество. Йовков.
|