измъ̀чен, -а, -ο. 1. Прич. мин. страд. от измъча. 2. Като прил. — а) Който е изстрадал. В душа измъчена, в душа разбита / — там само владее вечен мрак. К. Христов. Измъченият народ си отдъхна. б) Който изразява мъка, страдание. Измъчено лице.