изолѝран, -а, -о, прил. 1. Прич. мин. страд. от изолирам. 2. Като прил. — а) Който е отделен, откъснат от други. После настъпи неочаквана тишина, в която се чуваха само изолирани изстрели с автомати. Дим. Димов. Изолирано явление. Изолирани болни. б) Обвит с изолационен материал. Изолирана жица.
|