изхабèн, -а, -ο, 1. Прич. мин. страд. от изхабя. 2. Като прил. — а) Развален, негоден за употреба; похабен. Една мотика нащърбена, / изтрита вече, изхабена, / бе хвърлена не знам къде. Михайловски. Изхабен писец. Изхабени машини. б) Прен. Негоден за работа, за живота. Ти си просто стар, изхабен, никому ненужен човек. Дим. Димов.
|