изстѝвам, -аш, несв.; изстѝна, -еш, мин. св. -ах, св., непрех. 1. Ставам студен. Слугинята отиваше при чучурчето, дето изстиваше руйното вино, наливаше и донасяше дълбока фарфорова паница. Вазов. Ако ти пари, подухай го да изстине. Погов. Времето изстина. Изстинаха ни краката. 2. Простудявам се, настивам. Калчовица захвана по-често да тегли полите на шала въз детето, тя ставаше угрижена за него, да не би да изстине. Вазов. 3. Прен. Ставам студен, безразличен, равнодушен към някого или към нещо. Снаха му Иваница, която го обичаше като роден брат, изстина от него. Тя избягваше да го види. Елин Пелин. Ти помниш ли, как в нас полека-лека / изстиваха последните надежди / и вярата / в доброто / и в човека. Вапцаров. □ Изстива ми сърцето (от някого) — не обичам повече (някого), безразличен ми е вече (някой).
|