накъдèто нареч.-съюз. Въвежда подчинено обстоятелствено изречение за място ‒ непряк въпрос ‒ а) Към която посока, към което място. Индже почти не го слушаше и гледаше към баира, накъдето избягаха жените. Йовков. Но зад гърба му, едничката посока, накъдето можеше да бяга, излезе голо бърдо. Ем. Коралов. б) Навсякъде където. Накъдето и да обърнеше сляпото си лице, той виждаше тая жена и чуваше смеха ѝ. Елин Пелин. Накъдето погледнеш ‒ равнина, гола, тъмна равнина. Н. Фурнаджиев.
|