набòждам, -аш, несв.; набодà, -еш, мин. св. набòдох, прич. мин. св. деят. набòл, св., прех. 1. Бода на много места. Къньовица омеси погачата, набоде я на няколко места с вилицата, взе едно паче перо и я намаза отгоре с топена мас. А. Гуляшки. 2. Бода с нещо остро някакъв предмет, за да го вдигна. Млад мъж набожда със стоманените зъбци на вилата сноп след сноп. Набоде с вилицата късче месо. 3. Наранявам с бодене. Набодох си пръста. 4. Посаждам. Набодох няколко стръка в градината. 5. За растения и косми ‒ пониквам съвсем слабо. Конникът беше млад момък... със сива коса и вежди и с мустаци едвам наболи. Вазов. Само край оградата, по припека, беше набола зелена трева. Йовков. набождам се, набода се страд.
|