насъбѝрам се, -аш се, несв.; насъберà се, -èш се, мин. св. насъбрàх се, св., непрех. Само мн. и 3 л. ед. 1. Събираме се мнозина, натрупваме се много на едно място. Дохождаха, насъбираха се дотолкоз, че дюкянчето не можеше да ги побере, и тогава с Милуша ще минат вкъщи. Йовков. Ще черпя, бе, ще черпя! ‒ обръщаше се той към хората, които бяха се насъбрали около него. Елин Пелин. Училищният двор беше пълен с ученици, пред училището се бе насъбрал доста народ. Дим. Талев. 2. Събирам се постепенно много на едно място. По челото му бяха се насъбрали ситни капчици пот. Йовков. В локвата се насъбра вода. || Обр. Голяма мъка се бе насъбрала в сърцето ѝ, наранена беше и селската ѝ гордост, тъгуваше тя за селото си. Дим. Талев. □ Насъбра ми се много ‒ струпаха ми се неприятности.
|