прàведник, мн. -ци, м. Църк. Праведен човек. Противоп. грешник. Познаваше много хора, които и постеха, и ходеха редовно в черква, минаваха за набожни и за големи праведници, а най-тежки грехове се вършеха пак от тях. Йовков.