проговàрям, -яш, несв.; проговòря, -иш, мин. св. -их, св., непрех. 1. Научавам се да говоря, да приказвам. Проходи навреме, навреме му поникнаха зъби, навреме проговори. Дим. Талев. 2. Почвам да говоря; заговарям, продумвам. Тя проговори, но гласът ѝ не ѝ се покоряваше: отначало едвам я чуваха. А. Страшимиров. Как си, татко, добре ли си? — проговори Павел. Елин Пелин. В събота на деверовата трапеза те я простиха... След това младата невяста им проговори. Влайков. 3. Прех. Изричам, изговарям, произнасям. Старецът почти не проговаряше друго освен това вечно и неизменно: „ай да му се не видеше“. Ив. Хаджимарчев.
|